ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ  ΕΝΩΣΗ

Ένας σύλλογος, ένας τόπος, μια μεγάλη ιστορία

Βασιλική Καλογεροπούλου Θεατρολόγος Msc

Αρχική ονομασία του συλλόγου: «Σύλλογος των Εν Αθήναις και Πειραιεί Καλαβρυτινών» (1896)

Ενδιάμεση ονομασία: «Σύλλογος Καλαβρυτινών» (1924)

                     Σημερινή ονομασία: «Παγκαλαβρυτινή Ένωση» (1966)

Ιδρυτές της τρεις διακεκριμένοι Καλαβρυτινοί οι : Λεωνίδας Αναγνωστόπουλος, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος και Γεώργιος Γεωργακόπουλος. Συνέλαβαν την ιδέα της ιδρύσεώς της και δραστηριοποίησαν και άλλους συμπατριώτες τους που κατοικούσαν σε Αθήνα και Πειραιά για να την πραγματοποιήσουν 116 ολόκληρα χρόνια πριν και σε μια εποχή που το συλλογικό κίνημα ήταν στα σπάργανα.

Η σημερινή ονομασία αποτελεί προϊόν της διορατικότητας του τότε τολμηρού, ενεργητικού και αποφασιστικού προέδρου της Π.Ε στρατηγού δημ. Παναγόπουλου.

Όπως διαβάζουμε στον Πανηγυρικό Τόμο της Επετηρίδος Των Καλαβρύτων(Ε.τ.Κ.) – στην έκδοση της οποίας θα αναφερθούμε αργότερα – που εξεδώθη το 1996, ο Δημ Παναγόπουλος, διορατικός όπως ήταν, αντιλήφθηκε ότι η παρατηρούμενη δυσαρέσκεια και αναταραχή μεταξύ των μελών από την όχι ικανοποιητική απόδοση των ενεργειών για τα θέματα της Επαρχίας και η σύσταση χωριστών για κάθε χωριό τοπικών Συλλόγων θα κατέληγε σε συρρίκνωση του κεντρικού συλλογικού οργάνου, έστρεψε τις προσπάθειες και τις ενέργειές τουστη μετονομασία του συλλόγου σε Παγκαλαβρυτινή Ένωση με στόχο αφενός να υπάρχει ένα σωματείο που να συμβολίζει το ενωτικό συλλογικό πνεύμα και αφετέρου να διατηρήσει ή να προσελκύσει ως μέλη του όσους Καλαβρυτινούς δεν θα ήθελαν, για διάφορους λόγους, να καταστούν μέλη των τοπικών συλλόγων.

      Στα  3 πρώτα άρθρα του καταστικού  της Π.Ε. που παρατίθενται αυτούσια στον ίδιο τόμο της Ε.τ.Κ. γίνονται σαφείς εκτός από την επωνυμία και οι σκοποί αλλά και τα μέσα προς επίτευξιν των σκοπών της Π.Ε.( βλέπε παρακάτω).

Η «Παγκαλαβρυτινή Ένωση» ως ιστορικό και πολιτιστικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αποτελεί παράδειγμα βιωσιμότητας άξιο θαυμασμού καθώς συνεχίζει την απρόσκοπτη πορεία της και την αξιόλογη δράση της με το ίδιο πάθος, συντηρώντας και προωθώντας το εναρκτήριο όραμα των προγόνων της, τη στιγμή που τα περισσότερα Σωματεία αυτού του είδους επιβιώνουν το πολύ λίγες δεκαετίες. Και παραμένει υπεραιωνόβιο πνευματικό βάθρο όχι μόνο απανταχού των Καλαβρυτινών αλλά και των Ελλήνων εν γένει καθώς πρωτοστατεί και στοχεύει ακατάπαυστα στην ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου μας.

Αλλά το πιο σημαντικό, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία της παρούσης σύντομης μελέτης μας, δεν είναι μόνο η ανάδειξη αλλά και η ουσιαστική δραστηριοποίηση του συλλόγου με μοναδικούς πόρους την αγάπη, την αφοσίωση και τις συνδρομές και δωρεές των μελών της.

Ως ιστορικό και πολιτιστικό σωματείο επεδίωκε και επιδιώκει την ανύψωση του πατριωτικού πνεύματος και συμβάλλει στη μελέτη, την προβολή αλλά και την επίλυση πάσης φύσεως ζητημάτων της Επαρχίας Καλαβρύτων και στη συντήρηση του Πανελλήνιου Ηρώου της Αγίας Λαύρας, η αποπεράτωση του οποίου αποτελεί θα έλεγε κανείς το σήμα κατατεθέν της μια και αποτελεί δικό της επίτευγμα και έργο που συνδέεται άρρηκτα με τον πρώτο σκοπό και πρώτα όραμα των ιδρυτών της.

   Για την επίτευξη των παραπάνω σκοπών και επιδιώξεων η Π.Ε χρησιμοποιούσε και χρησιμοποεί κάθε νόμιμο και πρόσφορο μέσο όπως ενδεικτικά: οργανώσεις συνεστιάσεων, χορών, διαλέξεων, συνεδρίων και εκδόσεις παντός είδους εντύπων ή και δημοσιογραφικών οργάνων κτλ.

Δύο από τα σοβαρότερα επιτεύγματα των Διοικητικών Συμβουλίων της Π.Ε. θεωρούνται  η έκδοση της ΕΠΕΤΗΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ (Ε.τ.Κ.) που ήταν ετήσια και η έκδοση του ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ (Π.Β.) που ήταν τριμηνιαία.

Ο πρώτος τόμος της Ε.τ.Κ. εκδόθηκε το 1969 όταν η έδρα της Ένωσης ήταν στην οδό Αναξαγόρα 16 στην Αθήνα. Στον Πρόλογο της έκδοσης διαβάζουμε: Εις το βιβλίον τούτο θα καταχωρούνται άρθρα Καλαβρυτινού κυρίως ενδιαφέροντος γεωγραφικής φύσεως, εκπαιδευτικά, τουριστικά. Λαογραφικά, ιστορικά πάσης φύσεως, πλουτοπαραγωγικά κτλ.. Επίσης άρθρα αφορώντα ιστορικά γεγονότα ή βιογραφίας διακεκριμένων ανδρών όλων των εποχών. Το βιβλίον τούτο, το οποίον θ` αποβή μέγα θεμέλιον της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως , φιλοδοξούμεν όπως το καταστήσωμεν – και ελπίζομεν να το επιτύχωμεν: 1. Προσφιλές ανάγνωσμα όλων των Καλαβρυτινών σπιτιών 2. μαγνήτην έλξεως και ισχυροτατον κρίκον όλων των Καλαβρυτινών 3. Ζώπυρον και κίνητρον των διανοουμένων και κατά προτίμησιν των εκ της Επαρχίας καταγομένων, ίνα μαζί με την πατριωτικήν των φλόγα εμφανίσουν το μορφωτικόν και διανοητικόν αυτών τάλαντον.

Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι από πολύ νωρίς τα Διοικητικά Συμβούλια και τα μέλη της Π.Ε. είχαν εντοπίσει την ακαμψία της πνευματικής μας ζωής, τα αιτήματα του καιρού τους που συνεχίζουν να είναι και αιτήματα των δικών μας καιρών, δηλαδή πολλές δεκαετίες μετά, αιτήματα που όλοι τα έβλεπαν και τα ζούσαν και όλοι συμφωνούσαν πως περιμένουν μια επείγουσα λύση. Βλέποντας λοιπόν την επαρχία και στην προκείμενη περίπτωση την επαρχία των Καλαβρύτων ολοένα και να ερημώνει, προέβλεψαν  ότι η μόνη λύση είναι η πνευματική αποκέντρωση και η ισοτιμία του κέντρου, της πρωτεύουσας με την επαρχία, η αποτροπή της δραστηριότητας από τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας. Δεν έμειναν όμως στη θεωρία και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Έδρασαν! Δραστηριοποιήθηκαν και προχώρησαν στις εκδόσεις των παραπάνω εντύπων. Γιατί σοφά και γρήγορα διαπίστωσαν πως η επιστροφή και το ενδιαφέρον για τις ρίζες μας και κατά συνέπεια η προσπάθεια για εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η επαρχία μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού για όλα τα θέματα της επαρχίας Καλαβρύτων. Και για να ξεδιπλωθεί αυτό το ενδιαφέρον θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο οι Καλαβρυτινοί να «ξανααγαπήσουν» τον τόπο τους, μαθαίνοντας για την πλούσια ιστορία του, την αξία του,  ώστε να κινητοποιηθούν. Γι αυτό και η έκδοση της Επετηρίδας  περιελάμβανε πλούσιο ιστορικό, λαογραφικό και θρησκευτικό περιεχόμενο. Δημοσίευε επιστημονικές μελέτες από εκλεκτούς πνευματικούς ανθρώπους και καλούσε τους διανοούμενους της επαρχίας  να συμπαρασταθούν  και να βοηθήσουν με όλη τους τη δύναμη για την αποστολή άρθρων , ερχόμενοι σ` επαφή με τα λαϊκά στρώματα, να περισώσουν το άφθονο λαογραφικό υλικό, να στρέψουν το βλέμμα τους οι Καλαβρυτινοί της Αθήνας και την προσοχή τους στις ρίζες τους, στα χωριά τους, και να παλέψουν για την επίλυση των προβλημάτων των τόπων καταγωγής τους συλλογικά.

Με άλλα λόγια όταν η Π.Ε. άρχισε την έκδοση της Επετηρίδας απέβλεπε όχι μόνο στη διάδοσή της στον Καλαβρυτινό κόσμο αλλά πρώτα και πάνω από όλα στη συνένωση των πνευματικών δυνάμεων. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να κινητοποιηθεί και η Πολιτεία, να ενδιαφερθούν  οι Κρατικές Υπηρεσίες και τα αρμόδια Υπουργεία. Τη στιγμή μάλιστα που ολόκληροι νομοί στερούνταν παρόμοιου πνευματικού οργάνου , όπως διαβάζουμε στον Πρόλογο της έκδοσης  του 1973, η μικρά επαρχία των Καλαβρύτων έχει να επιδείξει σειρά τόμων με πλούσιον εν πολλοίς περιεχόμενον, πλαισιουμένη και υπό νέων πνευματικών ανθρώπων και με φιλοδοξία να ερευνηθεί συστηματικότερα και επιστημονικότερα το παρελθόν και το παρόν της ενδόξου και ηρωϊκής επαρχίας.

    Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλα Πνευματικά Ιδρύματα της χώρας μας  προμηθεύτηκαν την Ε.τ.Κ. και υπάρχουσες αξιόλογες βιβλιοθήκες εμπλουτίστηκαν μ` αυτήν ενώ επίμονα αναζητείται από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Τόσο η Ε. τ. κ. όσο και το Παγκαλαβρυτινό Βήμα αποστέλλονταν δωρεάν στα σχολεία, του Δήμους, τα δημοτικά διαμερίσματα και τους Ιερούς Ναούς της περιοχής των Καλαβρύτων.

Εννέα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση της Επετηρίδας, ήδη από τις αρχές του 1973 και ανά τρεις μήνες, άρχισε να εκδίδεται το Παγκαλαβρυτινό Βήμα (Π.Β.), το πνευματικό βάθρο κάθε Καλαβρυτινού θα χαρακτήριζε κανείς, μια και σ` αυτό το περιοδικό ζωντανεύουν ιστορικές και αρχαιολογικές αλήθειες, προτείνονται λύσεις σε καυτά προβλήματα του τόπου, γίνεται αισθητική ανάλυση των μνημείων, προβάλλονται και παρουσιάζονται βιβλία, συγγραφείς και θέματα γενικού καλαβρυτινού ενδιαφέροντος, γράφονται ακόμη και διαμαρτυρίες. Στο τεύχος 138 μάλιστα πληροφορούμαστε ότι στη σύσκεψη του Δ. Σ. εκτός των άλλων εξετάσθηκε το έγγραφο που αφορά την βιντεοκασέτα που διένειμε στα σχολεία του Κράτους το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και το οποίο περιέχει ελλιπή στοιχεία δια την Επανάσταση του 1821 και ιδιαίτερα δια την περιοχήν των Καλαβρύτων και τις Ιερές Μονές της Αγίας Λαύρας  και του Μεγάλου Σπηλαίου για τους οποίους χώρους δε γράφει ούτε λέξη, και που η παράλειψη αυτή παραποιεί την ιστορική αλήθεια  και προσβάλλει την Εθνική μνήμη και ιδιαίτερα του Καλαβρυτινούς οι οποίοι διέθεσαν τα πάντα για την πατρίδα μας και έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία του γένους από τον Οθωμανικό ζυγό, και που θα αναγνωσθεί η σχετική απάντηση στην ενέργεια αυτή. Και θα ήταν αδύνατο να μη προβεί σε μια τέτοια ενέργεια η Π.Ε. που ως σωματείο σύμφωνα με την εκδοθείσα το έτος 1915 δικαστική απόφαση επεδίωκε και επιδιώκει όχι μόνο πολιτιστικούς και κοινωφελείς σκοπούς αλλά και εθνοφελείς. Όχι μόνο για την περιοχή των Καλαβρύτων αλλά και ευρύτερα για το Έθνος ολόκληρο. Γι` αυτό και η μετονομασία της από Σύλλογος σε Ένωση, για να μην επικαλύπτονται οι επιδιώξεις της με τις επιδιώξεις των τοπικών συλλόγων, για την πληρέστερη προώθηση των ως άνω σκοπών της χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι δε συμπαρίσταται στους τοπικούς και κοινοτικούς συλλόγους της Επαρχίας Καλαβρύτων όποτε και εφόσον της ζητηθεί η βοήθεια.

Πολλές φορές μάλιστα εξέδωσε ψηφίσματα και αγανάκτησης, όπως αυτό για τις υπό των Τούρκων δολοφονίες  Ελλήνων αξιωματικών στην Κύπρο, για την ίδρυση νομού Καλαβρύτων – Αιγιαλείας για την τόνωση της Επαρχίας, τη συγκράτηση του εκεί πληθυσμού και την αποφυγή της ερήμωσης της υπαίθρου. Έστειλε υπομνήματα στις αρμόδιες Κρατικές υπηρεσίες θέτοντας με επιμονή υπόψη τους τα προβλήματα της επαρχίας στον τομέα της οδοποιϊας για βελτίωση, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, του τουρισμού για αξιοποίηση, τονίζοντας προβλήματα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και καταβάλλει συνεχώς κάθε δυνατή προσπάθεια να κινεί το ενδιαφέρον των αρμοδίων.

Εδρεύοντας στην Αθήνα προώθησε και προωθεί τη δράση της συστηματικά  ερχόμενη σε ουσιαστική επαφή με τις Κράτος και πολλές φορές βρήκε θετική ανταπόκριση στο να ενδιαφερθούν για τα προβλήματα της Επαρχίας. Γι αυτό και μέσω του Π.Β. το οποίο όπως προαναφέρθηκε έτυχε ευμενέστατης υποδοχής και διαβάζεται όχι μόνο από τους πνευματικούς ανθρώπους, Καλαβρυτινούς και άλλους αλλά και από τους διαμένοντες στα χωριά της Επαρχίας, δημοσίευε και ενημέρωνε πάντα το αναγνωστικό του κοινό για όλα τα θέματα και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα , όπως και για τις ενέργειες των Δ.Σ.  της Π.Ε.  προς τους αρμόδιους για την προώθηση και επίλυση ζωτικών προβλημάτων που αφορούν την Επαρχία.

Η δράση της Π.Ε. έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας και οι επαφές της με την ελληνική ομογένεια είναι υψίστης και ζωτικής σημασίας για το κοινωφελές έργο που προσφέρει. Εξάλλου οι έλληνες ομογενείς χαρακτηρίζονται από το ίδιο υψηλό πατριωτικό φρόνημα ζώντας μακριά από την πατρίδας τους και δε θα μπορούσαν να μην έχουν συνάψει στενούς δεσμούς με ένα Σωματείο που συνδέει άρρηκτα την ύπαρξη και τη δράση του – σύμφωνα μη τη συστατική του δικαστική απόφαση και το καταστατικό του – με πολιτιστικούς, κοινωφελείς και  Εθνωφελείς σκοπούς.

Η Π.Ε είναι ένα σωματείο που συστηματικά κάθε χρόνο οργανώνει εθνικές και επετειακές εκδηλώσεις, τέλεση μνημοσύνων και αποτίει φόρο τιμής προς τους αγωνιστές της ελευθερίας του Έθνους μας και ειδικότερα προς τους εκτελεσθέντας υπό των στρατευμάτων της εχθρικής κατοχής  υπερχιλίων Καλαβρυτινών στις 12-3-1943 στα Καλάβρυτα. Παρήγαγε δύο σημαντικές κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες παρουσιάζεται η συμμετοχή των Καλαβρύτων από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Οργανώνει συστηματικά σχετικά συνέδρια και εκθέσεις. Παρακολουθεί εντατικά και ακούραστα τα διάφορα προβλήματα αυτής της ιστορικής και μαρτυρικής περιοχής και αγωνίζεται για την επίλυση τους.

Πρόσφατα και ύστερα από συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες πολλών χρόνων και με προσφορές των μελών και των φίλων της κατόρθωσε να αποκτήσει στο κέντρο των Αθηνών επί της οδού Πατησίων 121 μία αξιοπρεπή και ανάλογη προς την ιστορική της αποστολή και τις δραστηριότητές της στέγη, την οποία ονόμασε ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΕΣΤΙΑ, με σκοπό να δημιουργήσει και έχει ήδη δημιουργήσει εκεί ένα πνευματικό κέντρο για όλους τους απόδημους Καλαβρυτινούς και όχι μόνο. Και με μια βιβλιοθήκη  με ωφέλιμα βιβλία τόσο για τα μέλη της όσο και για τη σπουδάζουσα νεολαία  και άλλους συμπατριώτες.

Γι αυτό εξάλλου και το 1996 βραβεύτηκε από το Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα της χώρας μας, την Ακαδημία Αθηνών. Βραβείο που κοσμεί το κέντρο της νέας της αίθουσας πλά λάβαρο της Αγίας Λαύρας (πιστό αντόγραφο). Στην ίδια αίθουσα όπου βρίσκει κανείς πολλά ιστορικά βιβλία καθώς και όλα σχεδόν τα έντυπα της Ε.τ.Κ και της Π.Β. , εκδόσεις στις οποίες αναφερθήκαμε εκτενώς , σοβαρότατα δείγματα της πνευματικής ζωής του τόπου μας, που προτρέπουν τους νέους μας να βοηθήσουν με πίστη και αγάπη, να συμπληρώσουν υπάρχουσες ελλείψεις και να προχωρήσουν αποτελεσματικά τις πνευματικές επιδιώξεις που έχει ανάγκη να φέρει σε πέρας η Π.Ε.

Η αναγνώριση της προσφοράς της Π.Ε αποτελεί δικαίωση μιας επίπονης και πολυεπίπεδης προσπάθειας, την οποία συνεχίζουν και επεκτείνουν ο σημερινός Πρόεδρος κ. Γεώργιος Μιλτ. Κοσμάς και τα μέλη του Δ. Σ. , με μόνα εφόδιά τους τη φλόγα του Καλαβρυτινού πνεύματος, το πάθος της προσφοράς και την αταλάντευτη πίστη στις αρχές και αξίες που υπηρέτησε και υπηρετεί επί δεκαετίες ολόκληρες η Παγκαλαβρυτινή Ένωση.

Απόδειξη, η δημιουργία Διαδραστικής Δικτυακής Πύλης ψηφιακού πολιτιστικού περιεχομένου με φορέα υλοποίησης την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία «ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ» . Με εξουσιοδοτημένο ως νόμιμο εκπρόσωπο στο έργο τον Γ. Γ του σημερινού Δ.Σ. της Π.Ε. κ Δημήτριο Βαρβιτσιώτη έχουν ήδη παραχωρηθεί τα πνευματικά δικαιώματα του υλικού του ιστορικού αρχείου της Π.Ε.  στο φορέα υλοποίησης «Ερύμανθος» και ήδη υλοποιείται η ψηφιοποίηση προκειμένου να αξιοποιηθεί για πολιτιστική προβολή, στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ψηφιακή Σύγκλιση»._

—————————————————————————————————————————————————————————————–

Κων/νος Αλεξάνδρου Κατσιάρης

Συνταξιούχος Ο.Τ.Ε. Α. Ε. Τέως Συνδικαλιστής,

Πρόεδρος Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων

«Ο Αρχαίος Κλείτωρ», Πρόεδρος της Ένωσης Κρινοφυτινών «Οι Άγιοι Θεόδωροι» και

Μέλος-Ταμίας Διοικητικού Συμβουλίου της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης.

Δ/νση οικίας, Παραδείσου 38 τ. κ 171 23 Νέας Σμύρνης Αττικής, Γραφείου, Κλεισθένους 17, όρ 3^ος γρ 3,

E. Mail: KKatsiaris@yahoo.gr

Τηλέφ. συν/σεως: (2109322635 οικία, 6977216394,

2109322635 τηλεομοιοτυπία (φάξ).

*********************************************************

Ευχές και Κραυγή μου,

Στην αέναη κυκλική κίνηση του χρόνου οι άνθρωποι επί της γης πέραν των προσπαθειών για την επιβίωση και ύπαρξη των, αναζητούν και την μεταφυσική Σωτηρία της ψυχής των.

Σύμφωνα με όλες τις μεταθανάτιες επιταγές όλων των θρησκειών συγκλίνουν ό,τι η Ευτυχία του ανθρώπου επί της γης και η ηρεμία της Ψυχής στην αιωνιότητα εξασφαλίζεται με την προς τον πλησίον Αγάπη την Γνώση, την Δικαιοσύνη, την Φιλαλληλία, την Ειρηνική συνύπαρξη την Δικαία κατανομή των Αγαθών και την συνεχή δημιουργικότητα.

Για τους Χριστιανούς όμως όπου γης κανοναρχεί το Θείο μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου «…δόξα εν υψίστοις Θεώ.…και επί γης Ειρήνη».

Εύχομαι από βάθους καρδιάς στους απανταχού Καλαβρυτινούς–ες , καθώς και σ’ όλους τους Συνανθρώπους μας, η Αγία Νύκτα των Χριστουγέννων να είναι Μαγιάτικη δροσοσταλιά στην ζωή των και να χαρίζει Υγεία, Χαμόγελο, Αγάπη και Ελπίδα.

Η ανατολή του Νέου Έτους (2013), για τον Πόνο, τις Κραυγές των πεινασμένων και των Εξαθλιωμένων και των Ταπεινών της γης, από τους Πολέμους, τα Μεγάλα συμφέροντα και τις μεγάλες καταστροφές, να φέρει ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, την Φωτεινότητα της Αγάπης και της Ειρήνης σε όλους μας, την Ευτυχία της Φιλίας, την Χαρά της Ειρηνικής Συνύπαρξης ανθρώπων και Λαών, την Ελπίδα για την επίτευξη κάθε στόχου της ζωής, συνοδευομένη με την άμιλλα της αγάπης προς τον συνάνθρωπο μας, όπως ο Χριστός εδίδαξε και εγκαθίδρυσε με «το της…..Δικαιοσύνης Στέφανον…..» .

Ας Προσευχηθούμε και ας ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ όλοι μαζί, ο Πολυεύσπλαχνος Θεός μας, με το Άστρο του Χριστού να φέρει την Ελπίδα, για να έχουν στον ήλιο μοίρα και την «επί γης Ειρήνη» .

Και για το Ελληνικό Έθνος και την Πατρίδα μας, που στις ημέρες μας, μαύροι Ίερακες και μαύρα σύννεφα υπερίπτανται στον ουρανό της, για να την λαβώσουν θανάσιμα και να την διαλύσουν και μετά να κλέψουν το βγιός της, τον ορυκτό πλούτο τις Θάλασσες της και τον γαλάζιο και αστραφτερό ουρανό της, να φωτισθούμε από το άγιο φώς και να ομονοήσουμε, κρατώντας την ελεύθερη και ακεραία. Εμείς οι Καλαβρυτινοί έχουμε μεγαλύτερο χρέος έναντι της Ιστορίας μας. Το φώς ας είναι διεισδυτικώτερο στην σκέψη και την ψυχή μας να εξαποστείλουμε στο πύρ το εξώτερον τους εξωμότες και καταχραστές πολιτικούς και αξιωματούχους, που μας καταλήστευσαν οικονομικά και ψυχικά.

Με τόσα πολλά χρήματα που εισέρρευσαν στην Ελλάδα, από το 1982 και έως σήμερον, από την Ευρωπαϊκή Ένωση (τέσσερα πακέτα, αγροτικά, πανεπιστημιακά, μεταναστευτικά, σεισμικά, πυρκαγιών και των οργανώσεων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, άδηλα κονδύλια του Υπουργείων και πολλά-πολλά άλλα), έπρεπε τα πεζοδρόμια όλης της χώρας να ήταν επίχρυσα. Χρύσωσαν όμως, τις τσέπες και τα λαρύγγια των πεφωτισμένων «σωτήρων» της γεννιάς του πολυτεχνείου, ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Και για το καλό μας, τώρα κλέβουν τους μισθούς των εργαζομένων και τις συντάξεις των συνταξιούχων. Και αυτό το πραγματοποιούν δημιουργώντας εμφύλια τακτική, κατάφεραν να βάλλουν τους μισούς Έλληνες εναντίον των άλλων μισών (δεν παίρνω σύνταξη εγώ να μην παίρνεις κι’ εσύ, εσύ εργάζεσαι στο δημόσιο και εγώ στον ιδιώτη, να σε απολύσουν…., έτσι έγινε και το 1945-1949).

Ο Καλός Θεός της Ελλάδος, θα φανερώσει νέους ηγέτες και θα σηκώσουν στους ώμους των, Πίστη και την Πατράδα, που έλεγε O Όσιος Χριστοφόρος Ο Παπουλάκος, από τον Άρμπουνα Καλαβρύτων την εποχή της Βαυαροκρατίας στην Ελλάδα.

• Ως Ταμίας της Παγκαλαβρυτινής Ένωσις, φωνάζω με στεντόρεια κραυγή, σε όλους τους Καλαβρυτινούς όπου γής. Γιατί μας εγκαταλείψατε? Γιατί αδέλφια Καλαβρυτινοί, δεν μας συνδράμετε με την αγάπη σας, ψυχικά και οικονομικά?? Αυτή ή Ιερή Κιβωτός, που λέγετε ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΕΝΩΣΙΣ, είναι το Καλαβρυτινό Εθνικό ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ, έχει στην αγκαλιά της πολλή και μεγάλη ιστορία, κρατάει Θερμοπύλες, έχει μεγάλο έργο στο οδοιπορικό της.

Την υπηρέτησαν πολλοί Καλαβρυτινοί, έντιμοι, εργατικοί και με αυταπάρνηση, εμείς σήμερα που πήραμε την σκυτάλη, την υπηρετούμε ίδια και απαράλλακτα. Όμως σε εποχή «δίσεκτη» . Πέραν του γεγονότος ό,τι δεν έρχονται οι Καλαβρυτινοί στις πολύ Αξιόλογες Εκδηλώσεις, όπως κάθε 25^η Μαρτίου στην Αθήνα στήν κατάθεση στεφάνου στο μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου, Επιστημονικά Συνέδρια, Ιστορικές παρεμβάσεις, σε ανθελληνικούς κύκλους, συμμετοχές σε εκκλησία και φορείς, ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, για την αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών λειτουργίας των γραφείων της: Λογαριασμοί ΔΕΗ, ΝΕΡΟ, ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ, ΓΡΑΦΙΚΑ.

Αρκετοί Καλαβρυτινοί εντός Ελλάδος, αλλά και στις χώρες του Εξωτερικού είναι επιτυχημένοι και φθασμένοι υψηλά οικονομικά. Ουδείς μας βοηθάει. Συμπατριώτες γιατί μας ξεχάσατε??, Αν υπάρχουν αντιρρήσεις στα πρόσωπα μας στο Διοικητικό Συμβούλιο να μας γίνει κριτική να λογοδοτήσουμε δημόσια, για την διαχείριση και την προσφορά μας.

Σταματήσαμε την έκδοση του περιοδικού του Παγκαλαβρυτινού Βήματος, αδυνατούμε να πραγματοποιήσουμε Επιστημονικό Μουσικό Συνέδριο σχετικό με τα Καλάβρυτα, αδυνατούμε να συντηρήσουμε την βιβλιοθήκη μας που με πολύ κόπο και χρήματα των παλαιοτέρων εστήθη.

Αδυνατούμε- αδυνατούμε…. Ο απερχόμενος Πρόεδρος, Αξιότιμος κ. Γεώργιος Κοσμάς πάλεψε είκοσι και τέσσερα χρόνια. Στις 25^η Μαρτίου 2012 επισκέφθηκε την Αμερική και γιόρτασε με τους εκεί Καλαβρυτινούς. Τα είπε, τα εξήγησε, και ζήτησε βοήθεια. Ζητήσαμε και ζητάμε από όλους.

Όμως, επαληθεύεται, Ο Διονύσιος Σολωμός, στον ύμνο είς τήν Έλευθερίαν «στροφές 9 και 10….: Μέ τά ρούχα αίματωμένα, ξέρω ότι έβγαινες κρυφά, νά γυρεύης είς τά ξένα άλλα χέρια δυνατά. Μονάχη τόν δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή. Δέν είν’ εύκολες οί θύρες, εάν ή χρεία τές κουρταλή (κτυπά)….».

Εμείς θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε την ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΕΝΩΣΙΝ, με ζήλο και Καλαβρυτινή υπερηφάνεια και έχει ο Θεός….

Εάν η κραυγή μου ακουσθεί ελάτε να πιαστούμε χέρι-χέρι για το καλό της ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗ ΕΝΩΣΙΣ. Είναι ζεστή η ζεστή η αγκαλιά της….

Έχουμε και ένα λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, με 381,00 ευρώ και είναι (040/482015-05).

Σας χαιρετώ, με τιμή κι’ εκτίμηση.

Καλά Χριστούγεννα και Ελπιδοφόρο το 2012.

Ο Καλαβρυτινός Τσολιάς, Κώστας Κατσιάρης, Ταμίας της ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων (13-12-1943)

Τα Καλάβρυτα, τόπος με μακραίωνη ιστορία, γνώρισε κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής τεράστιες απώλειες σε έμψυχο δυναμικό, απόρροια μαζικών εκτελέσεων αμάχων και ολοκληρω­τικών καταστροφών. Αποκορύφωμα της γερμανικής θηριωδίας υπήρξε η εκτέλεση 848 κατοίκων των Καλαβρύτων και 200 από τα γύρω χωριά, πολλά από τα οποία πυρπολήθηκαν, το Δεκέμ­βριο του 1943. Η τραγωδία αυτή αποτέλεσε ένα από τα αγριότερα ομαδικά εγκλήματα του ναζι­σμού εναντίον άοπλου πληθυσμού.

«Επιχείρηση Καλάβρυτα»

Κατά τη διάρκεια της ιταλογερμανικής κατοχής και ειδικότερα το 1943 η ευρύτερη περιοχή Αιγιαλείας-Καλαβρύτων υπήρξε πεδίο σημαντικής αντιστασιακής δράσης. Η διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίμα­τος ανησυχίας και, κατά πολλούς, η Μάχη Ρωγών-Κερπινής στις 16-17 Οκτωβρίου 1943 μεταξύ του ΕΛΑΣ και γερμανικών στρατευμάτων, που είχε ως αποτέλεσμα τη συντριβή γερμανικού λόχου του 749 Συντάγματος Καταδρομών και τη σύλλη­ψη δεκάδων αιχμαλώτων, οδήγησαν στην απόφαση για εκκαθάριση της περιοχής. Η διαταγή για την «Επιχείρηση Καλάβρυτα» (Untermehmen Kalawrita) υπογράφηκε στις 25/11/1943 (Op. No 1296/43) από τον διοικητή της 117 Μεραρχίας Κυνηγών υπο­στράτηγο Καρλ Φον Λε Σουίρ (Karl von Le Suire). Σκοπός της επιχείρησης ήταν η τρομοκρατία του πληθυσμού με εκτελέσεις αμάχων και λεηλασίες, η πυρπόληση σπι­τιών και η εκκαθάριση του ορεινού όγκου του Χελμού από αντιστασιακές ομάδες.

Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε από 5 έως 15 Δεκεμβρίου 1943 και υπήρξε μια από τις πιο απάνθρωπες της Βέρμαχτ, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Τα γερμανικά στρατεύματα ξε­κίνησαν από έξι διαφορετικά σημεία: Τρί­πολη, Ά-ργος, Κόρινθο, Αίγιο, Πάτρα και Πύργο και έφθασαν σε διαφορετικό βάθος το καθένα. Κατά τη διάρκεια των εκκαθαρι­στικών επιχειρήσεων τα χωριά και οι κάτοι­κοι της περιοχής γνώρισαν την αγριότητα των γερμανικών αντιποίνων. Ιδιαίτερα τα τμήματα με επικεφαλής τον αντισυνταγμα­τάρχη Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger) αφάνισαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Στις 08/12 έκαψαν ολοσχερώς τους Ρωγούς και την Κερπινή εκτελώντας άνδρες και παιδιά. Την ίδια τύχη είχαν η Άνω και η Κάτω Ζαχλωρού, ενώ εκτέλεσαν 16 άτομα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και 9 μο­ναχούς στη θέση Ψηλός Σταυρός. Την επο­μένη κατέκαψαν τα χωριά Σούβαρδο και Βραχνί. Αποκορύφωμα της επιχείρησης ήταν, στις 13/12, η λεηλασία, πυρπόληση και ολοκληρωτική καταστροφή των Καλαβρύτων και, τέλος, η εκτέλεση όλου του ανδρικού πληθυσμού της πόλης, από 14 χρονών και πάνω, στη Ράχη του Καππή. Το ολοκαύτωμα συνεχίστηκε και την επόμε­νη ημέρα στο χωριό Βυσωκά και στο ιστο­ρικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, όπου και έπεσε η αυλαία της επιχείρησης. Στο υπ’ αρ. 1595/43 απόρρητο σήμα της 117 Μεραρχίας Καταδρομών καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» ως εξής:

• Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά τα κάτωθι χωριά: Ρωγοί, Κερπινή, Σιδηροδρομικός Σταθμός Κερπινής, Ανω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μονή Μεγάλου Σπη­λαίου, Μονή Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Κλαπατσούνα (Πλατανιώτισσα), Πυργάκι, Βάλτσα, Με­λίσσια, Μονή Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια.
• 696 Έλληνες εκτελέστηκαν.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων

Οι Γερμανοί εισήλθαν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου 1943. Την έντονη ανησυ­χία των κατοίκων κατεύνασαν οι διαβεβαιώ­σεις του Γερμανού διοικητή ότι δε θα διέ­τρεχαν κανένα κίνδυνο. Μάλιστα ορισμένοι Καλαβρυτινοί που είχαν εγκαταλείψει την πόλη από το φόβο αντιποίνων επέστρεψαν στα σπίτια τους. Οι Γερμανοί προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανή­καν σε μέλη αντιστασιακών οργανώσεων. Στη συνέχεια αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής και στις 12 του μηνός άρχισαν να ετοι­μάζουν την αποχώρησή τους. Όμως, το πρωί της 13η^ς Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, χτύπησαν οι καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και δόθηκε διατα­γή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο δημοτικό σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας. Στη συνέχεια, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι λιγο­στοί υπερήλικες της πόλης κλείστηκαν σε αίθουσες διδασκαλίας, ενώ όλοι οι άνδρες από 14 έως 65 ετών οδηγήθηκαν σε φά­λαγγες σε κοντινή επικλινή τοποθεσία, τη Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν προσεκτι­κά επιλεγμένος, καθώς η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δε θα επέτρεπε σε κανέναν να γλιτώσει από τις ριπές των πολυβόλων που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά.

Λίγο αργότερα ξεκίνησε η πυρπόληση των Καλαβρύτων. Ολόκληρη η πόλη πα­ραδινόταν στις φλόγες, ενώ η φωτιά πλη­σίαζε απειλητικά στο κτήριο του σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι Γερμανοί στρατιώτες. Την ίδια στιγμή ο οδοντωτός σιδηρόδρομος κατηφόριζε με τις σοδιές από τις λεηλασίες των Γερμανών σε σπίτια, καταστήματα και αποθήκες, απ’ όπου άρπαξαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, με τη ρί­ψη φωτοβολίδων, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Το εκτελεστικό απόσπασμα απο­τελούσαν 35 Γερμανοί στρατιώτες και η δια­ταγή δόθηκε από τον Γερμανό δεκανέα Τένερ (Κόνραντ Ντένερτ (Konrad Diphnert).. Οι ριπές των πολυβόλων θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με τις χαριστικές βολές στους επιζώντες. Τελι­κά, διασώθηκαν 13 άτομα που «θάφτηκαν» κάτω από τα σώματα των εκτελεσθέντων.

Στο δημοτικό σχολείο τα γυναικόπαι­δα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτήριο. Σπάζο­ντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν να ξεφύγουν και αναζήτησαν τους οικείους τους. Ανηφορίζοντας προς τον αγρό όπου οι Γερμανοί είχαν οδηγήσει τους άνδρες αντίκρισαν το φρικιαστικό θέαμα πατε­ράδων, γιων και αδελφών που κείτονταν νεκροί. Μια άμορφη μάζα, πλημμυρισμένη στο αίμα. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνά­μεις της πόλης, περιουσίες και κόποι ετών αφανίστηκαν στις 14.34 της 13η^ς Δεκεμβρί­ου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του στα­ματημένου ρολογιού της εκκλησίας. Το δράμα ολοκληρώθηκε, τις επόμενες ημέρες, με τις Καλαβρυτινές να σκάβουν πρόχειρους τάφους για να θάψουν τους νε­κρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν μα­ζί τους, μετέφεραν ορισμένους στο νεκροτα­φείο, ενώ άλλους τους έθαψαν στο λόφο.

Η θυσία των Καλαβρύτων αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας και ει­ρήνης. Στον τόπο της εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξα­κολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.

Αναδημοσίευση απο την stratistoria.wordpress.com

——————————————————————————————————————————————————

Ο Λόγος του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΙΩΝ» στις 13 Νοεμβρίου 1838 με το ακόλουθο χρονικό:

«Κατά την 7 Οκτωβρίου ο στρατηγός Θ. Κολοκοτρώνης, σύμβουλος εν ενεργεία, επισκεφθείς το Ελληνικόν Γυμνάσιον της καθέδρας ηκροάσθη μίαν και ημίσειαν ώραν τον πεπαιδευμένον γυμνασιάρχην κ. Γεννάδιον παραδίδοντα. Ενθουσιασθείς και από την παράδοσιν και από την θέαν τοσούτων μαθητών είπε προς τον Γεννάδιον, την οποίαν συνέλαβεν επιθυμίαν του να ομιλήση, ει δυνατόν, και ο ίδιος προς τους νέους μαθητάς. Την πρότασίν του αυτήν απεδέχθη ο κ. Γυμνασιάρχης με την μεγαλυτέραν ευχαρίστησαν και προσδιόρισε την 10ην ώραν της επιούσης ως ημέρας εορτασίμου. Αλλά το πλήθος των μαθητών και η στενότης του Γυμνασίου παρεκίνησε τους διδασκάλους να εξέλθωσιν εις την Πνύκα, ως μέρος ευρύχωρον και μεμακρυσμένον οπωσούν. Την επαύριον, δυο απεσταλμένοι μαθηταί επροσκάλεσαν από της οικίας του τον στρατηγόν Κολοκοτρώνην εις την Πνύκα. Οι κάτοικοι των Αθηνών ηγνόουν μέχρις εκείνης της στιγμής την περίστασιν ταύτην. Μα ή φήμη διεδόθη, συνέρρευσε πλήθος διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων άνθρωποι. Ο δε στρατηγός Κολοκοτρώνης, περιτριγυρισμένος και από τους μαθητάς και από τούτους επί του βήματος της Πνυκός ομίλησε τον ακόλουθον λόγον, του οποίου εγγυώμεθα το ακριβές, καθ’ όσον δυνάμεθα να ενθυμηθώμεν».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απηύθυνε στην Πνύκα, τον πιο κάτω λόγο προς τους νέους του Α΄ Γυμνασίου της Αθήνας:

Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!.

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.

Τελειώνω το λόγο μου.

Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

——————————————————————————————————————————————————-

Από αναγνωστη μας:

Ιστορικά Δημοτικά τραγούδια

ΜΑΡΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ (Ο ΔΗΜΟΣ)

Ένα από τα ωραιότερα παραδοσιακά τραγούδια το οποίο με ξεχωριστό τρόπο έχει ερμηνεύσει η Μαρίνα Πολυχρονοπούλου

και βεβαίως πολλοί άλλοι Δημοτικοί άξιοι τραγουδιστές αναφέρεται σε περιστατικό από την περιοχή Καλαβρύτων.

ΜΑΡΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ (Ο ΔΗΜΟΣ) στίχοι

Μαράθηκαν τα δέντρα κι ούλα τα κλαριά,
μαράθηκε κι o Δήμος από τα κλάηματα 
Βγαίνει στα Πέντ’ Αλώνια, κι αγνάντιο στο χωριό,
βλέπει φωτιές να καίνε να καίν’ τα σπίτια του.
Κι η μάνα του, του λέει και τον παρηγορεί:
Σώπα λεβέντη Δήμο και μην πικραίνεσαι,
εγώ σου παίρνω σπίτια, σου παίρνω πρόβατα.
Δεν κλαίω ‘γω τα σπίτια, ουδέ τα πρόβατα,
μόν’ κλαίω για την καλή μου για τη γυναίκα μου.»

 

Η ιστορία αυτή μιλάει για το κλέψιμο μιας κοπέλας (της Γιωργίτσας Οικονόμου) από το Δήμο Παπαρρηγόπουλο στο Φίλια Καλαβρύτων στα τέλη του 1800 με αρχές του 1900.

Η μάνα του τον παρηγορεί, γιατί απόσπασμα από την Τρίπολη κατεδίωξε μάταια τον Δήμο και ως μέσο πίεσης έκαψε το σπίτι και τα κονάκια του (γι’ αυτό βγαίνει ψηλά, αγνάντιο στο χωριό). Τελικά παρέδωσε απείραχτη την κόρη και στη συνέχεια την παντρεύτηκε.

Ανεπανάληπτο κλασικό τραπεζίτικο τραγούδι ,όπου ο φτερωτός έρωτας έχει σαϊτέψει στα φυλλοκάρδια το νέο και τον οδηγεί σε μαρασμό, όπως στο επιτυχημένο σκηνικό μαραίνονται τα δέντρα, επειδή η αγάπη του δεν του ανταποκρίνεται. Μάταια η ανήσυχη μάνα του προσπαθεί να τον παρηγορήσει.

Λυρικοί στίχοι με ανεπανάληπτη ερμηνεία από τη μελωδική φωνή της Μαρίνας με το δεξιοτέχνη του κλαρίνου Πάνο Πλαστήρα σε cd την οποία μπορούν οι φίλοι μας να απολαύσουν στην ηλεκτρονική  διεύθυνση  http://www.youtube.com/watch?v=CrnPnL8BU0k.