Κων/νος Αλεξάνδρου Κατσιάρης

Συνταξιούχος Ο.Τ.Ε. Α. Ε. Τέως Συνδικαλιστής,

Πρόεδρος Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων

«Ο Αρχαίος Κλείτωρ»,

Πρόεδρος της Ένωσης Κρινοφυτινών «Οι Άγιοι Θεόδωροι»

και Μέλος-Ταμίας Διοικητικού Συμβουλίου

της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης

Δ/νση οικίας, Παραδείσου    38 τ. κ 171 23  Νέας Σμύρνης Αττικής, Γραφείου Κλεισθένους 17, όρ 3^ος γρ 3, E. Mail KKatsiaris@yahoo.gr

Τηλέφ. συν/σεως: 2109322635 οικία, 6977216394, 2109322635 τηλεομοιοτυπία (φάξ).

Νέα Σμύρνη Αττικής 27-7-2012

Προς τον Αξιότιμο

κ. Βαρβιτσιώτη Δήμο

Γενικό Γραμματέα της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως,

Διαδικτυακώς: E. Mail: vardimos @mail.com

Αγαπητέ και Φίλτατε, Δημήτρη,

Σε χαιρετώ με δροσερές ευχές, για τον Αύγουστο του 2012, να έχεις την υγεία σας, ατομικώς και Οικογενειακώς, καθώς και καλόν αγώνα στο πολυσχιδές έργο Σου….. Εδώ ευκαιρίας δοθείσης, υποβάλλω συνδικαλιστικώς ένα αίτημα μου, για απασχόληση εργατοτεχνίτου…ελεησόν Με, Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου. Γένοιτω το Θελημα σου, Αμήν…)

            Σου αποστέλλω ένα κείμενο μου, έπαινο και εύγε, για ένα μικρό άλλα μεγάλο Ποιητή, Μαθητή, καταγόμενος από τα Κρινόφυτα Καλαβρύτων και τρία ποιήματα του, για δημοσίευση, στην Φιλόξενη Διαδικτυακή αγκαλιά της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως. 

Εκτιμώ ό,τι είναι ηλιαχτίδα, στην στείρα εποχή μας……

            Σε χαιρετώ φιλικώτατα και με ευχαριστίες.

                                                                                         Με τιμή

                                                                    Κώστας Κατσιάρης

      

Μιά αστραπή στην νύχτα τών καιρών μας: Σπύρος Παν/του Κουφός, καταγόμενος από τα Κρινόφυτα Καλαβρύτων, μαθητής Β΄ Τάξεως 2^ου Γυμνασίου Πατρών, έλαβε τον Δεύτερο (2^ο ) Έπαινο, στον 15^ο  Πανελλήνιο Μαθητικό Ποιητικό Διαγωνισμό «Η Πολιτιστική Άνοιξη της Θεσσαλονίκης», με τρία ποιήματα του: «Με πληγώνουν οι άνθρωποι», «Είπαν», «Φίλε συνοδοιπόρε», από την πρώτη του ποιητική συλλογή «Τρίλιες και τερετίσματα», από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδος, στις 8 Μάιου 2010.

 

Αφιέρωμα, Κώστα Κατσιάρη,

Συχνά μού αρέσει να ποτίζω την νόησή μου με κείμενα αγαπημένα και σπάνια. Σαν συνταξιούχος στο επάγγελμα, αλλά ζωντανός στην κοινωνία καί την προσφορά μου σε αυτήν, δεν έπαυσα να αναζητώ πηγές γιά να ανθίζουν από το νάμα τους, η νόηση καί η γνώση μου. Στο πλαίσιο αυτό, έπεσαν στα χέρια μου ποιήματα τού πιο νεαρού λογοτέχνη τών ημερών μας, τού Σπυρίδωνα Κουφού. Ενός μικρού σε ηλικία (μαθητής), αλλά -από τώρα-μεγάλου  Ποιητή, καταγόμενου από την φύτρα τών γενναίων τού σώματος καί τού πνεύματος, από τα Κρινόφυτα Καλαβρύτων.

Η εντύπωση από την ποίησή του, σε συνδυασμό με την μικρή του ηλικία, μάς δίνει αβίαστα το μέτρο μιάς προικισμένης, χαρισματικής προσωπικότητας. Έμεινα έκπληκτος από το συγκλονιστικό περιεχόμενο καί την τέχνη του. Κι όχι μόνον.    

Με την ευκαιρία αυτή σκέφθηκα εκείνους τους αφορισμούς, που μάς φέρνουν κοντά στο έργο αυτών τών εξαιρετικών συνανθρώπων μας, που έχουν δίπορτο πέρασμα μεταξύ αυτών τών ημερών καί εκείνων που έρχονται, ως αγωνιούντες προφήτες. 

Ποιητής δεν είναι ιδιότητα, ούτε τίτλος, μήτε κατάσταση, αλλά καί ποτέ αξίωμα. Είναι ασθένεια καί παραμιλητό, ως τής Πυθίας. Είναι σπυρί που ξεσπάει τον πυρετό καί -ακόμα πιό πολύ- είναι διεσταλμένη ματιά από το δέος εικόνων, που τον τρομάζουν.  

Μα γι’ αυτό είναι πολύτιμη, γιατί όσα του σμιλεύει ο πόνος καί όσα της ανασύρει η τρέλλα, καθώς φτάνουν στην επιφάνεια τής γραφής, μεταμορφώνονται μαγικά, ως ακριβώς η βρώμικη ανάσα τού μουσικού ξεπηδάει από το σαξόφωνο ή το φλάουτο με την μορφή μιάς νότας με αξεπέραστη σαγήνη.

Ο ποιητής παίζει την μουσική του, ιδίως όταν υπάρχει γύρω σιωπή ή οδυρμός. ΚΑΠΟΙΟΣ έχει την ανάγκη της καί δεν το ξέρει, μέχρι να φτάσει σε αυτόν. Κάποιος θα κάνει τις νότες του δάκρυά του, ακριβώς την ώρα που πίστευε πως τού στέρεψαν…

Όσα γράφει ένας λογοτέχνης δεν είναι λέξεις πιά. Είναι μιά παρέα από πονεμένες φράσεις, που άλλοτε τα πίνουν, άλλοτε χορεύουν καί συχνά τους οδύρονται, με ήχους που δεν θα φτάσουν στην ακοή κανενός, αν δεν ανοίξει την πόρτα, να βρεθεί ανάμεσά τους. Είναι συχνό το φαινόμενο, οι πολλοί, να κοιτάζουν πίσω από το τζάμι, στερώντας τον εαυτό τους από τον ήχο που τις κινεί καί την αίσθηση τού πάθους, που τις ορχεί.

Κι αυτό γιατί ο ποιητής χρησιμοποιεί γράμματα, που κάθε ένα του είναι στιλβωμένο από τον ιδρώτα τής αγωνίας καί συνταιριάζονται μεταξύ τους σε λέξεις, με τον πάταγο τού πόνου, σαν κραυγές καί η τελική σύνθεση δεν έχει όμοιό της, ακριβώς όπως η κάθε εκκλησιά στέκει μοναδική ανάμεσα στις μύριες όμοιες.

Καί έτσι, με τις σκέψεις αυτές, που μοιράζομαι μεταξύ σας, ήθελα να παρακινήσω κάθε έναν μας να ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ. Όσους είναι δίπλα καί γύρω μας. Γιατί ο Ελύτης, ο Καρούζος, ο Σεφέρης, Βάρναλης, Καβάφης καί Σουρής, όπως κι οι λογοτέχνες Καζαντζάκης, Λουντέμης, Σαμαράκης καί ο Λασκαράτος κι όσοι άλλοι, πριν γίνουν Θεριά στα βουνά τής νόησης, ήσαν δίπλα μας, δέντρα στιβαρά με ίσκιο καί κορμό να στηριχτούμε στα δύσκολα. Κι άφησαν φύτρες πίσω τους…

Καί ναι. Η εποχή μας είναι δύσκολη. Σαν μιά γέννα. Καί ευτυχώς έχει πάντα της κάποιον Σπύρο Κουφό, μικρό παιδί, θεριό μικρό, να μάς δίνει το μέτρο τής ελπίδας ΑΥΡΙΟ, μέσα από την νομοτέλεια τού πόνου ΣΗΜΕΡΑ, χάρις στην αυτογνωσία τού ΧΤΕΣ.

Σπυράκης Παναγιώτου Κουφός: Να τον χαίρεται η γεννιά του, κυρίως οι Γονείς του και πιότερο ο Φωτισμένος Πατέρας του, λειτουργός Δάσκαλος για πολλά-πολλά χρόνια καί η πατρίδα μας, που ποτέ της δεν υπήρξε, ούτε θα γίνει στέρφα, ή άγονη.

Σ’ ευχαριστούμε Σπυράκη, για την υπερηφάνεια, που χαρίζεις σε όλους τους Κρινοφυτινούς, καθώς και σε όλους που διαβάζουν ποίηση, ο καλός Θεός να σου χαρίζει δύναμη ψυχική και θεία φώτιση να γράφεις ποιήματα, για να ημερώνεις τις ανθρώπινες ψυχές…. ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ τα τρία ποιήματα σου και μας συγκλονίζουν, από τα βαθυστόχαστα και πολλαπλά μηνύματα που διαλαλλούν.

Με ιδιαίτερη χαρά γράφω ως αφιέρωμα, αυτά τα λίγα λόγια, για να σε συγχαρώ και να σου είπω να συνεχίσεις να γράφεις ποίηση, γιατί η Ποίηση είναι Ουράνια και έχει Πατέρα τον ΟΜΗΡΟ ΚΑΙ ΜΑΝΝΑ ΤΗΝ ΣΑΠΦΩ……

Καλή πρόοδο Σπυράκη και να τον Χαίρεσαι, Φίλε Πάνο, με συγχαρητήρια θερμά….

                                                                                            

                                                                                         Κώστας Κατσιάρης

                                                            Πρόεδρος της Ένωσης Αποδήμων

                                                              Κρινοφυτινών «Οι Άγιοι Θεόδωροι»

 

 Τρία Ποιήματα, από την πρώτη ποιητική συλλογή «Τρίλιες και τερετίσματα»,

του Σπύρου Παν/του Κουφού, Μαθητού Β΄ Τάξεως 2^ου  Γυμνασίου Πατρών.

 

 

 

 1^ο  Με πληγώνουν

 Με πληγώνουν οι άνθρωποι Πού απλώνουν τα χέρια

Και περνούν οι αδιάφοροι με ματιές σαν μαχαίρια

 

Με πληγώνουν τα βλέμματα  Των παιδιών που πεινάνε

Και μανάδων τα όνειρα Με λυγμούς σταματάνε.

 

Με πληγώνουν οι πόλεμοι κι’ η απρόσωπη βία,

σεισμοί, πείνα, και πρόσφυγες αδυνάτων η μοίρα,

 

Με πληγώνουν αφάνταστα  Των γερόντων το βλέμμα,

Που προσμένουν ακούραστα Μια κουβέντα, μια έγνοια.

 

Με πληγώνουν οι φίλοι μου Που δε λένε αλήθειες,

Σπάζουν, καίνε στα γήπεδα Ενοχλούν στις πλατείες.

 

Με ξενίζουν οι έφηβοι Που φωνάζουν στους δρόμους

Κι αντιδρούν απερίσκεπτα σ’ αστυνόμους και νόμους.

 

Με πληγώνουν τα δάση μας Που οι άσκεφτοι καίνε,

Ασχημίζουν τη χώρα μας Και συνάνθρωποι κλαίνε.

 

Δεν πιστεύω στα είδωλα Τα φτιαχτά και τα στείρα,

Που πλανεύουν ασύστολα Και μας στήνουν παγίδα.

 

Με πληγώνουν τα βάσανα Των ανθρώπων του μόχθου,

Οι κλοπές και τα εγκλήματα κι’ όσοι ζούν μες τον πόνο.

                                                         Σπύρος Π. Κουφός

 

2^ο Είπαν….

Είπαν, πως στη γή θεοί γεννήθηκαν που πολλούς ως σήμερα λατρεύουν, είδωλα, ναοί γι’ αυτούς εστήθηκαν

σε νεκρούς θεούς, αυτοί πιστεύουν.

 

Είπαν, το φεγγάρι κατακτήσαμε για τον Άρη πιά θα πορευτούμε,

τους πλανήτες όλους θα πατήσουμε κι’ άστρα μακρινά θ’ αναζητούμε

 

Όταν στη Σελήνη ανεβήκανε, Είπαν πως θεό δε συνάντησαν,

Σ’ άφατη αρμονία δε λυγίσανε Και την αθεΐα δεν την κρύψανε.

Δύο σημαίες στο φεγγάρι ύψωσαν Σαν θριαμβευτές πίσω γυρίζαν,

Πύργους της Βαβέλ στη γή θεμελίωσαν

Και ανθρώπους που πεινούν παρείδαν.

 

Είπαν, πως κοιτάζοντας τα είδωλα Βλέπουν τη μορφή τους να αλλάζει, με τη φαντασία πλάθουν όνειρα μα ο Γολγοθάς όλους μας κράζει.

 

Είπαν, λύχνοι άμετροι ανάψανε Όλοι τους μιλούσαν για αλήθεια,

Αδαείς λαοί θεούς τους πλάσανε Γράφοντας γι’ αυτούς παραμύθια.

 

Ένας λύχνος που στη γή μας έλαμψε Πάνω απ’ των Ελλήνων τη σοφία,

Άφρονας λαός τον καταδίκασε…Μόνο Αυτός μιλούσε την αλήθεια.

 

Όσοι λύχνοι στο πλανήτη ανέτειλαν στέργιωσαν αλήθειες κι’ αναλήθειες

άλλοι εαυτούς προφήτες βάπτισαν κι’ άλλοι ερμήνευαν προφητείες.

 

Είπαν, πως στη γή θεοί γεννήθηκαν κάποιοι λένε ζούνε σε παγόδες,

αρκετοί για πάντα λησμονήθηκαν….Δεν ξεχνώ τους είκοσι αιώνες»!

                                                                       Σπύρος Π. Κουφός

 

3^ο  Φίλε Συνοδοιπόρε

Χωρίς να το καταλάβουμε Θα πλανηθούμε στη θάλασσα της ερήμου.

Δεν πρέπει να βαλτώσουμε ούτε  να γυρίσουμε πίσω,

Ο νόμος του Σιμούν  σβήνει τα ίχνη μας. Θα αναζητήσουμε στη έρημο  τη δική μας εμπειρία, τη δική μας γνώση.

 

Μην αποκάμουμε μέσα στην έρημο και στην απάνθρωπη δοκιμασία.

Θα κυνηγούμε  το όραμα ενός καινούριου κόσμου, ανθρώπινου και ευτυχισμένου. Μην πλανηθούμε  στον αντικατοπτρισμό…..

 

Θα προχωρήσουμε μέσα στην έρημο των δυσκολιών και των αμφισβητήσεων, με οδηγό το πάθος της πίστης μας βγαλμένης από την επιθυμία των ανθρώπων, από τις αρχές και αξίες της παράδοσης, από γενιές των χαμένων ονείρων που δεν ανέχεται τη ζούγκλα. Η φλόγα της καρδιάς μας θα φωτίζει το δρόμο μας…..

 

Να μη μεθύσουμε από δύναμη της αλόγιστης πίστης, γιατί θα είναι αδύνατο να ξεχωρίσουμε το λογικό από το παράλογο και το όνειρο από την πραγματικότητα. Να ονειρευτούμε και να αναζητήσουμε τον καινούριο κόσμο πέρα από τη ζούγκλα και τους νόμους.

 

Πρέπει να πιστέψουμε πέρα από την έρημο,

πέρα από την καυτή  άμμο, δεν υπάρχει κόσμος χωρίς θηρία.

Ο κόσμος γίνεται ζούγκλα και η ζούγκλα έχει άγρια θηρία.

προσμένουν, έτοιμα να κατασπαράξουν.

 

Δεν έχουμε νύχια ούτε γερά τροχισμένα δόντια,

Θα τα αντιμετωπίσουμε οπλισμένοι με γνώσεις….

Μόνο έτσι θα βρεθεί χώρος να σπείρουμε την αγάπη

και την ανθρωπιά.                                     

                                        Σπύρος Π. Κουφός

 

 —————————————————————————————————————————————————–

Στην μνήμη της Γερμανίδας Ιρένα Σέντλερ (Irena Sendler)

 

Η ανθρωπιά και η καλοσύνη υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα ….

“Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός…. πάντα ήταν”
“Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει”

Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα εργαζόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων.

Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό.
Όντας Γερμανίδα ΗΞΕΡΕ ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους εβραίους.
Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη τοποθετόντας τα στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή σε ένα σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της για τα μεγαλύτερα παιδιά.

Ακόμα, είχε ένα σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο.
Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε-δώσε με το σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους/ήχους που έκαναν τα βρέφη/παιδιά!
Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 περίπου παιδιά και βρέφη.

Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια.
Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ΄ ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της.

Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν.

Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Δεν επελέγη.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν γίνει Πρόεδρος, για την εργασία του ως “οργανωτής κοινότητας” για το ACORΝ…  και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης…

Εις μνήμην της – 70 χρόνια μετά…

….  ας αποτελέσει αυτό το διαδικτυακό “μνημόσυνο”, ωδή στη μνήμη μας  για τα  εκατομμύρια Ρώσων, Εβραίων, Ιταλών, Γιαπωνέζων, Σέρβων, Βέλγων, Γάλλων και βεβαίως των 500.000 Ελλήνων, που σκοτώθηκαν, δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν, σφαγιάστηκαν, κάηκαν, λιμοκτόνησαν και ταπεινώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα ξεχάσει, γιατί υπάρχουν άλλοι που θα το ξαναέκαναν…

****************************************************************************************

****************************************************************************************

 

Την επιστολή έστειλε ο φίλος της ΠΕ κ Θωμάς Μέντζος

Για την μεταφορά της και τα LinksΔ. Βαρβιτσιώτης

 ——————————————————————————————————————————————————

ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ

• Ιερός Ναός Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα Κύπρου

 Η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου είναι κτισμένη στην παραλιακή ζώνη της πόλης της Λάρνακος και αποτελεί το λατρευτικό κέντρο του Αγίου Λαζάρου στην Κύπρο.

Η σχέση του αγίου με το νησί υπήρξε στενή. Μετά την έγερσή του κατέφυγε στην Κύπρο όπου συναντήθηκε με τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα, οι οποίοι τον χειροτόνησαν επίσκοπο Κιτίου. Οι πηγές αναφέρουν ότι τάφηκε σε μαρμάρινη λάρνακα η οποία έφερε την επιγραφή «Λάζαρος ó τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Με εντολή του αυτοκράτορα Λέοντος Στ, τα λείψανα του αγίου μεταφέρθηκαν από το Κίτιο στην Κωνσταντινούπολη. Κατά την παράδοση η ανέγερση του ναού εντάσσεται στην ίδια περίοδο (αρχές 10ου αιώνα), και πραγματοποιήθηκε με αυτοκρατορική χορηγία ως αντάλλαγμα της μεταφοράς του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη.

Ο ναός του Αγίου Λαζάρου, μαζί με το οχυρωμένο λιμάνι και το φράγκικο κάστρο, αποτελούσαν κατά τους μεσαιωνικούς και νεότερους χρόνους τα μεγαλοπρεπέστερα κτήρια της Λάρνακος. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ο ναός περιβαλλόταν από κελιά τα οποία ενοικίαζαν έμποροι, ταξιδιώτες και τεχνίτες. Με τα χρόνια, η εκκλησία αποτέλεσε τον πολεοδομικό πυρήνα, περιμετρικά του οποίου αναπτύχθηκαν οι συνοικίες του λιμανιού της πόλης.

Οι ανασκαφικές έρευνες που έγιναν στον χώρο του ναού απεκάλυψαν τα κατάλοιπα δύο πρωιμότερων εκκλησιών, πάνω από τα οποία κτίστηκε η σημερινή. Οι ανασκαφές στον περίβολο και στο εσωτερικό του ναού απεκάλυψαν μαρμάρινες σαρκοφάγους και κιβωτιόσχημους τάφους, μερικοί εκ των οποίων φαίνονται στην κρύπτη της εκκλησίας.

Σύμφωνα με περιηγητικά κείμενα του 16ου αιώνα, ένα όρυγμα που βρισκόταν κάτω από το Ιερό λατρευόταν ως ο τάφος του Αγίου Λαζάρου και αποτελούσε πανορθόδοξο προσκύνημα.,

Ο αρχιτεκτονικός τύπος του ναού ανήκει στην κατηγορία του σύνθετου σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο. Κατά το 15ο-16ο αιώνα ένα γοτθικό προστώο προστέθηκε κατά μήκος του νότιου τοίχου του ναού. Ενδέχεται την ίδια περίοδο ο ναός να μετατράπηκε σε καθολικό μοναστήρι και ο χώρος του προαυλίου του σε κοιμητήριο. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο ναός μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος και το 1589 πουλήθηκε στην ορθόδοξη κοινότητα έναντι 3.000 άσπρων. Μέχρι το 1784 ο ναός χρησιμοποιείτο και από τους καθολικούς, οι οποίοι λειτουργούσαν στο ναό μόνο δύο μέρες το χρόνο. Το κωδωνοστάσιο του ναού είναι κτίσμα του 1857 με νεογοτθικά και νεοκλασσικά στοιχεία. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα σώζονταν στο εσωτερικό του ναού σπαράγματα τοιχογραφιών.

Σήμερα, κάποια από τα κελλιά της υπόστυλης πτέρυγας που σώζεται στα νότια του ναού, λειτουργούν ως μουσείο στο οποίο εκτίθενται εκκλησιαστικά κειμήλια από το ναό του Αγίου Λαζάρου, φορητές εικόνες, παλαίτυπα και σταυροί. Το πρόσκτισμα που διατηρείται στη δυτική πλευρά του ναού λειτουργούσε από το 1858 μέχρι το 1910 ως αλληλοδιδακτικό σχολείο, ενώ σήμερα χρησιμοποιείται ως χώρος εκδηλώσεων.

 

——————————————————————————————————————————————————-

ΣΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ 

Ήμουν μητέρα και γυναίκα και παιδί

Και μέσα στο πετσί των σκοτωμένων

Η γη που ρούφηξε το αίμα μου

Το αίμα που έσωσε τους λιγοστούς

Τώρα λαμπάδα καίγομαι στους τάφους

Τα παιδιά μου μνημόσυνα

Οι ελπίδες μας προσευχές.

                                              (Μαρία Πηγιάκη, 1982)

Από την Κυρία  Μαρία Πηγιάκη πήραμε μαζί με τα καλά της λόγια για την Παγκαλαβρυτινή Ένωση και ένα ανέκδοτο μέχρι σήμερα ποίημα της που είχε γράψει το 1982 συγκλονισμένη από τη Σφαγή των Καλαβρύτων από τους Γερμανούς το 1943. Με την άδεια της το δημοσιεύουμε.

Η Κυρία Πηγιάκη έχει εκδώσει το 1981 από τις εκδόσεις Βασιλείου, το βιβλίο με τίτλο “ΒΙΩΜΑ” και με το ψευδώνυμο ΜΑΡΙΑ ΠΗΓΑΙΑ.  Συνεχίζει να γράφει ποιήματα και πεζά  παράλληλα με τις υποχρεώσεις της ως μάνα, εργαζόμενη και συνταξιούχος εκτοτε και όπως η ίδια λέει «νοιώθει πως είμαι απλά άνθρωπος και Ελληνίδα».

Την ευχαριστούμε